رابطه استرس شغلی و عملکرد شغلی با نقش تعدیل گری هوش هیجانی در پرستاران

پژوهش حاضر به بررسی رابطه استرس شغلی و عملکرد شغلی با توجه به نقش تعدیل گری هوش هیجانی، در بین 209 نفر از پرستاران بیمارستان های خصوصی شهر شیراز می پردازد. در این مدل استرس شغلی به عنوان متغیر پیش بین، هوش هیجانی به عنوان متغیر تعدیل گر و عملکرد شغلی به عنوان متغیر ملاک در نظر گرفته شده است. ابزار گردآوری اطلاعات تلفیقی از سه پرسش نامه استرس شغلی، هوش هیجانی و عملکرد شغلی می باشد که، پایایی آنها به روش آلفای کرونباخ و روایی آنها به روش تحلیل عاملی و تحلیل ماده تعیین شده است. روش نمونه گیری به روش فرمول کوکران انجام گرفته است. به منظور بررسی فرضیه ها و پاسخ به سوال تحقیق، از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه (روش بارون و کنی) و ضریب همبستگی تفکیکی استفاده گردیده است. به طور خلاصه نتایج تحقیق نشان داد که، بین استرس شغلی و مولفه های آن با عملکرد شغلی رابطه منفی و معنی دار وجود دارد، بین هوش هیجانی و مولفه های آن با عملکرد شغلی رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد و هوش هیجانی در رابطه بین 4 مولفه از استرس شغلی(فشار بار کاری در رابطه با وقت ناکافی، فشار بار کاری در رابطه با منابع و تعارض اولویت ها، حمایت و درگیری سازمانی و صلاحیت و اعتماد به نفس در نقش) با عملکرد شغلی نقش تعدیل گری دارد و در رابطه بین دو مولفه دیگر استرس شغلی(تضاد خانه/ کار و برخورد با بیماران و خانواده آنها) با عملکرد شغلی هوش هیجانی نقش تعدیل کننده ندارد. در کل، هر چند که در بسیاری از پژوهش ها به نقش کاهش استرس در افزایش عملکرد شغلی توجه شده است، یافته های نوین این پژوهش در توجه به متغیرهای فردی نظیر هوش هیجانی در کاهش استرس شغلی و افزایش عملکرد شغلی بارز می گردد.